herfst?

ziet u daar in vlucht
iets vliegen, iets lichts
dat zou ik wel eens kunnen zijn.
de emotionele krachten die op mij werken
resulteren in een naar boven gerichte versnelling
en tot op zekere hoogte is de hele wereld zacht.
op zekere hoogte zie ik zelf niets meer
dan geniet ik alleen nog maar van de gedachte aan alles wat er beneden op me wacht.
langzaam dwarrel ik dan weer naar beneden
een vallend blad aan de boom van de gevleugelde dag.
als ik weer terug ben is het inderdaad herfst geworden
maar ook deze vallende kleuren kunnen mij niet helemaal aan de grond krijgen;
het begint mij te dagen dat deze vrolijkheid wenst te blijven
als ik er werk van maak trekt ze misschien wel bij me in.
zo lach ik vaak van binnen en van buiten kijk ik diep
in de ogen van de toekomst
die ik toevallig tegen het lijf liep
de ogen van de toekomst lijken veel op die van jou.
ik verbind deze dag met het gevoel van vallende bladeren
dwarrelend naar jouw blik, naar een moment dat alle dagen
weten wat ik van ze vraag, en het welwillend geven
dan lacht het geluk mij toe, jouw glimlach laat me beven.