één traan

Ik heb mijn eigen leven
één traan zal ik laten
maar daar blijft het bij
de zwaartekracht is niet beschikbaar
dus hij valt en valt en valt en draait
en spint zich in de kolkende vormen van mijn verdriet
voor het afscheid ga ik door de knieën
en we kijken elkaar nog even
even diep in mijn eigen ogen aan
totdat ik knipper
en hij uiteen spat in talloze splinters
die mij haperend dwingen tot een nieuwe snak naar adem
een laatste kramp om door te gaan
wat ik denk dat ik niet kan
had ik vroeger nooit gedaan

Twijfelthee en mooie spijten

Iedere dag een ander koekje,
de smaak van morgen, een toekomst opgegeten
wordt vergeten, verteerd en verwerkt
in de botten van mijn leven.
Ribben die zich krommen
reiken om mijn hart met een steek te verlossen
en het voelt als binnenin binnen in binnen
alsof alles wat ik wil al in me zit
en ik alleen maar mezelf in hoef te rollen
om alles te proeven en te zijn.
Ik zie nog blauw van de geheimen,
het verleden dat hield nooit van mij.