het zzzelfenomeen

Soms is het wel eens fijn om de wereld te vernietigen.
Als ware ik een verslindend blad
met grijnzende woorden,
overtuigd van hun knetterende betekenis.

Ik dwaal door de overgebleven ruïnes
en zie de herinneringen glinsteren.
Een kristal van zoete heimwee, zaad en vrucht van de verbeelding
bij wijze van denken.

Ik zet mijn eerlijkheid, als eeuwig wapen, op een tafelkleed van fijn geheim.
Met vreemde kettingen en tangen worden daar
de nieuwe dagen geklonken en geschapen.

Ik zwaai naar former kastelen, tot in mijn tenen
voel ik een losgebonden afscheid en ik kijk
met ogen ogen ogen...

kussengevecht op de keukentafel van het leven

Wieeee!
, wie droomt er van een keukentafel?
Ik zweef geloof ik als een pluizig web, en stort neer
als ware ik die droom.
Een nachtmerrie voor de vrouwen des doods,
want het leven is een chaosje dat wacht als mijn legende
totdat ik fluister en zij ontsnapt,
de beheersing verliest zijn koninkrijk
aan de dansende pluisjesbende.
Zij begint met mij een kussengevecht
maar ik kan niet op tegen haar wilde mond
toch vind ik het zo veel leuker, ik groei en staar naar haar, haar haar
ja naar haar!
golvend glijden de mogelijkheidjes juichend naar beneden,
ze verzamelen mij, vertrouwen mij, en ik
hoewel, ik? ik voel me als wij, in de stralende behoefte
iedereen te zijn.
ik explodeer als een geleid projectiel, onder al die aandacht
en in halve verspreidheid raak ik vele werelden:
een herfstwereld vol met zomerillusies,
een windwereld, waar de hemel er een kunstend spel van maakt,
een piekerwereld, met bergen van gedachten,
een wankelwereld waar alle geheimen hinken op één been,
een bedwereld, met het mooiste meisje,
en zij is wereldnaakt.